Har du dei tre tinga «råvare», «energi» og «arbeidskraft» har du grunnlaget for å skapa ein produksjon. Framleis manglar det tre vesentlege ting, «teknologi», «transport» og «marknad», og då treng du berre tre ting til: «ide», «kapital» og «mot».
Til alle tider har Byafossen vore ei energikjelde, også utnytta langt bakover i tida så langt teknologien har tillate det. Det var mølle, sag, kanskje også ei stampe. Råvarene var korn, ull og tre, og av dei hadde treet det største potensialet. Gjennom 1800-åra voks folketalet til trengsel.
Om treet vart ved og poteten sprit, ja, at han også hadde tenkt på den nye teknologien som grunna seg på oppfinninga til tyskaren Fredrich G. Keller som laga papir av trefiber og tresliperi, det hjelpte ikkje. Godseigaren på By, Jakob Skavlan Gram gjekk frå gard og grunn og laut selja i 1896.
Då kom trondheimarane med dei siste elementa, ide, kapital og mot. Dei kom med Adolf Øyen i spissen, etter at Terje Bratberg har skrive biografi om Øyen, veit sjølvsagt alle alt om han. Han hadde med seg tre til på samskotslaget, Bjarne Lysholm, Anton Sofhus Anker Bache og Hallvard Anker Bache.
Med 300 - 500 mann starta dei hausten 1896 med å bygge fabrikk og alt i februar 1897 var dei klare til å hente maskinene på kaia med 20 hestar som trekkraft. Midt i juli var produksjonen i gang.
Råvaretransporten var grei, Snåsavatnet låg der og spegla skogane på båe sider av vatnet,og nedover frå Nordsjø gjekk det ei elv som kunne vera til nytte. Lagerplass var det også på Reinsvatnet. Verre var det med frakta av ferdigvara. 403 ballar med tremasse alt den fyrste veka! Jernbane, verdas første elektriske jernbane var svaret. Traseen ligg der for det meste ferdig over Rismyra. Det er ein fin turveg i dag. For noko stoppa jernbanen, då vart det taubane i staden!
Slik gjekk det med skiftande eigarar og skiftande konjunturar, to verdskrigar, brann og andre små og store problem. Så kom det ein lei konkurrent med ny teknologi på Skogn frå 1962. Denne tok knekken på dei fleste av dei andre tresliperia, miljøkrav og strukturendringar stoppa resten. Men så lenge det var ein kunde, gjekk det på sitt vis ved Byafossen. Koniklije Nederlanse Papierfabriek kjøpte våtmasse frå By til langt ut på 1980-talet.
No er det meste borte, nokre mosegrodde slipesteinar og ein verkstadbygning fortel historia. Fossen går gjennom eit supermoderne kraftverk som sender energien ut i verda-.
